Route 66

Op naar Las Vegas. Om 9 uur zitten we in de auto om en rijden eerst naar de winkel om onze voorraad aan te vullen. Daarna op pad, we kunnen een stukje van de historische route 66 rijden en dat lijkt ons leuk. Eenmaal op weg lezen we nog net op tijd in de routebeschrijving dat we langs Bedrock City komen. En ja hoor een paar minuten later zien wij Fred Flinstone al langs de kant van de weg. Dit buitenkansje kunnen we natuurlijk niet laten lopen en parkeren onze Jeep bij Fred voor de deur.  Tja dat is weer eens wat anders dan top natuur. Het is een aandoenlijk parkje waar waarschijnlijk de stripfiguren door de lokale bevolking zijn gefiguurzaagd en aan het onderhoud lijkt men al jaren niet meer toegekomen. We bezoeken er ook even giftshop, maar zeker de helft van de koopwaar is bedekt met plastic, want het dak lekt. Ook de dame achter de kassa heeft last van achterstallig onderhoud. Haar laatste tandartsbezoek was in de vorige eeuw. We hadden wel de enorme luxe dat we het park hier voor ons zelf hadden. We vervolgen onze weg en besluiten koffie te drinken in Williams. Williams is de laatste stad die tot het bittere eind heeft geprobeerd te voorkomen dat de Route 66 vervangen zou worden door de Interstate Highway. Helaas hebben ze dat in 1984 moeten opgeven. Maar er is nog steeds een mooi oud stukje dat door het centrum loopt. Alles is hier Route 66, zelfs voor de koffie moeten we $6,66 betalen. En de wc is onbetaalbaar. In plaats van deuren zijn er gordijnen en de muren zijn vol gehangen met foto’s uit die tijd. Voor je plezier plassen dus. Na een paar miles komen we dan op de Historic Route 66. Mmmm we weten niet goed wat we er van moeten vinden. Het is een lange rechte weg, die behoorlijk op onze geeuwspieren werkt. Gelukkig wel mooie bloemen langs de kant. Soort kleine maat zonnebloemen en om ons niet in slaap te laten vallen, staan er een borden met een soort adviezen in dichtvorm. We pauzeren in Peach Springs. Hier staat het beroemde John Osterman Benzinestation. Helaas al jaren niet meer in bedrijf. Gelukkig is er een moderner station en die doet het wel. Er is en klein winkeltje bij, waar ze overheerlijke tonijnsalade verkopen, dus onze picknick kan ook al niet meer stuk. Bovendien trakteert de plaatselijke muziekband ons op vals gezongen, doch zeer Christelijke muziek. Verder op de Route 66. De weg blijft saai, hier en daar passeert ons een motor op weg naar de Hwy 93 die ons naar Las Vegas voert. Maar voordat we daar zijn passeren we de Hoover Dam en daar meten we natuurlijk ook even kijken. Zeer indrukwekkend. We zijn te laat voor de tour, maar ook zonder die tour zien we wat een werk daar verzet is om zo’n immens bouwwerk voor elkaar te krijgen. Ook hier past een bordje  ooh aah. Ook de nieuwe brug die hoog over de rivier loopt is geweldig. Nu dan toch echt door naar Vegas, anders komen we daar vandaag niet meer. Truus leidt ons voorbeeldig naar ons hotel. Het is grooooooot. De auto moet in de parkeergarage en het is een aardig eindje lopen naar de lobby. En aangezien we inmiddels zoveel spullen hebben, moeten we altijd twee keer lopen en dat is in dit geval dus ver. We checken in en kijken ondertussen onze ogen uit want het Casino is al in de lobby. Onze kamer is in de Club Tower, helaas niet op de 21e etage, maar op de 7e. En het uitzicht is ook daarvandaan al mooi. De kamer is prima, lekker groot en koel en dat mag ook wel want het is hier meer dan 30 graden. We zetten de koffers neer en gaan meteen de rest halen, want als we gaan zitten hebben we vast geen zin meer. Effe relaxen met een wijntje en een toastje uit onze doos en dan Vegas in. We gaan met de bus naar Fremont Street. Volgens de dame achter de balie van het hotel kunnen we beter een taxi nemen, want de bus doet er anderhalf uur over, zo druk is het op de The Strip (Las Vegas Blvd). Valt wel mee dachten we, maar ze had gelijk. Geeft niks, want we zaten prachtig op de voorste bank bovenin de dubbeldekker en genoten. Druk!!!! En wat een hoop mensen lopen daar. New York is er niks bij. Nou ja niks…..   Fremont Street is één groot kijkparadijs van eettenten, de experience, de bekende artiesten  op straat, de vele vele bezoekers en overal klinkt muziek. We zoeken een terras, bestellen wat te eten en genieten. Tot slot lopen wij ook een stukje heen en weer en gaan dan met de bus terug. En ook dat duurt weer lang, want Vegas slaap nooit. Nou wij wel en als een blok.