Kustweg 2

Niet alleen de kamer was geweldig, maar ook de bedden. We hadden gedacht om niet al te laat weg te gaan, omdat het een aardig stukje rijden was. Niet zozeer in afstand, maar wel in tijd. Dus onze wekker gezet om 7.30 uur. Laten de vorige gasten van deze kamer nu vergeten zijn om de wekker goed uit te zetten, dus de wekker die op de kamer staat liep om 6.00 uur af. Dat is even schrikken, kankeren en gauw weer verder slapen. Toen onze wekker afliep om half acht, sprongen we ook niet meteen enthousiast uit bed. Margriet is de eerste en ging ook meteen naar de supermarkt op de hoek voor een vers broodje. Lekker en op ons gemakje ontbijten, rustig inpakken, nog een douche en uiteindelijk gingen we kwart over tien op pad. We willen niet rechtstreeks naar Santa Barbara, maar via de kustweg en die is werkelijk adembenemend. In het begin stoppen we haast bij elk vista point, zo mooi is het steeds. Maar dat schiet helemaal niet op, dus we spreken af dat we zeker een half uur zonder stoppen doorrijden. Het kost moeite maar het lukt en zelfs langer. Onze volgende stop is bij het Julia Pfeiffer Burns State Park. Daar maken we een korte wandeling naar de Mcway Falls. De waterval stelde niet veel voor. Het was net of Manneke Pis vanaf de berg naar beneden stond te plassen. Maar het uitzicht over de oceaan en mijlen aan ruige kustlijn is magnifiek. We hebben gelijk maar van de gelegenheid gebruik gemaakt om te picknicken. Nauwelijks onze spullen weer ingepakt of een prachtige blauwe vogel met een schattig kuifje kwam de picknicktafel netjes schoonpikken. Verder maar weer en al genietend van de prachtige uitzichten op de oceaan aan de ene kant en de bergen aan de andere kant zijn we op weg naar de zeeolifanten die daar op het strand een kolonie hebben om de paren, jongen te krijgen, te vervellen en te rusten. We zien ze al vanuit de verte liggen  en het is hartstikke leuk om te zien. We kunnen er wel uren naar kijken. Sommigen liggen doodstil op het strand of op de kustlijn, terwijl ze af en toe met een vin zand over zich heen gooien. Anderen gedragen zich als een echte man. Beetje schijnvechten en opdringerig naar de vrouwtjes. Met moeite gaan we terug naar de auto en verder maar weer. De kustweg blijft prachtig en kronkelig, maar, en het klinkt een beetje blasé, je raakt gewend aan de bergen, de rotsen en de oceaan en het wordt al later, dus we zijn blij dat we de Highway 101 bereiken die ons rechtstreeks naar Santa Barbara brengt. Van al dat rijden zijn we zo langzamerhand wel toe aan een powernap, maar het duurt geweldig lang voor we een rest area vinden. Eindelijk daar is ie en kunnen de oogjes voor 10 minuten dicht. Het is verwonderlijk hoe een mens daarvan opknapt. Als we weg willen rijden, zien we opeens een hondje dat de weg oploopt. Gauw gestopt en er achteraan. Gelukkig kwam hij meteen weer teruglopen. Zijn baasjes die iets verder weg stonden hadden niets in de gaten, de sukkels. Gelukkig konden wij ze waarschuwen en de hond werd geroepen en opgetild. Dat is wel een pffffff momentje en dat op dierendag. Nog een laatste ruk en we zijn bij ons hotel. De kamer is half zo groot als die van gisteren, maar best te doen met een balkonnetje en vlakbij de pool.