Plan A,B,C of D

We hebben een Lazy Sunday start van de dag. In dit motel kun je koffie halen in de lobby. En Margriet gaat proberen koffie te scoren in een pyjama broek met vest. Helaas zitten er net keurige types daar. Die natuurlijk een praatje beginnen. Maar net gedaan of ik ze niet helemaal begreep en met koffie weer snel naar de kamer. Rond half 12 zijn wel klaar voor vertrek. We hebben van tevoren een leuke trail van ongeveer twee uur uitgezocht. Het park is niet autovrij, maar er rijdt wel een shuttlebus om het park een beetje te ontlasten en het wordt aangeraden om die wel te nemen omdat er vaak files staan in het park. Wij zijn natuurlijk weer besluiteloos en passeren de eerste halte van de bus. Dan willen we naar het Visitor Center om advies te vragen, maar helaas geen enkele parkeerplaats te vinden. Dat is eigenlijk bijzonder, ze raden je aan om de bus te nemen, maar je auto kun je niet kwijt. We besluiten de gok te wagen en met de auto te gaan. Voor onze wandeling moeten we naar Sunset Point. Helaas bij de afslag staat een parkranger druk te zwaaien dat we moeten doorrijden, want de parkeerplaats is vol. Dan maar naar Sunrise Point en dan doen we de wandeling andersom en gaan dan met de bus terug naar onze auto. Je raadt het al, de parkeerplaats van Sunrise Point is ook vol volgens de volgende zwaaiende ranger. Over op plan B. We rijden helemaal tot het eind en nemen daar de bus naar Sunset Point om te wandelen. Zijn al een eind op weg en begrijpen dan uit de kaart dat de bus niet helemaal tot het eind rijdt. Optimisten als wij zijn gaan we over op plan C. Rijden naar het eind en dan langzaam terug zakken met de auto en onderweg alle bezienswaardigheidspunten bekijken (als de parkeerplaatsen niet vol zijn dan). Het laatste punt is Rainbowpoint en er is plaats!!! Blijkt dat er daar ook een korte, maar leuke wandeling is.  Prachtige uitzichten, stukjes bos, niet al te steil, kortom een lekker loopje. Dan rijden we langzaam terug, stoppen veel voor foto’s tot aan Sunset Point. Gelukkig is er nu wel plaats op het parkeerterrein en we hebben nog tijg genoeg om een gedeelte van onze oorspronkelijke wandeling te maken en dat is de Navajo Loop Trail. Het is een adembenemend mooie trail. We gaan eerst steil naar beneden de diepte in. Gelukkig veel schaduw. Het is ongelooflijk hoe snel je zakt en hoe hoog de rotsen boven je uitsteken. We zijn niet de enige die hier lopen en dat is maar goed ook, want het is af en toe best eng en dan is het fijn te weten als er iets gebeurt er mensen zijn om je te helpen.  Eenmaal beneden raken we in gesprek met Engelsen die toevallig dit jaar in Nederland zijn geweest. Het ging vooral over de tijdverschillen hier en hoe je daarvan in de war raakt. En dan moet je weer helemaal naar boven. Af en toe hijgend als een paar oude postpaarden, maar welgemoed is het ons gelukt. Omdat we iedere keer weer op adem moesten komen, konden we ook nog heel veel genieten van het prachtige uitzicht. Het is wonderbaarlijk daar in dat Bryce Park. Als je erin rijdt, waan je je in een dennenbos, maar dat is eigenlijk heel smal, want zodra je stopt op een parkeerplaats en je loopt 5 minuten naar de rand, zie je de meest fantastisch rotsformaties, hoodoo’s en vergezichten. Dieren zagen we niet veel, alleen een enkele chipmunk (net een heel klein eekhoorntje). Hartstikke tevreden over onszelf rijden we terug naar het motel voor een biertje en een toastje. Margriet een tukkie en Marja effe zwemmen, want daarna weer terug naar het park voor de zonsondergang. We denken dat we de beste kans maken om de zonsondergang te kunnen zien bij Paria View. Maar eenmaal in het park blijkt de weg er naartoe afgesloten te zijn. Dan maar naar een punt waar de weg ons heen leidt en dat is Inspiration Point. Toepasselijke naam lijkt ons. We moeten nog wel een behoorlijk klimmetje maken. Maar ach daar draaien we onze hand niet meer voor om. Eenmaal boven is het een gezellige drukte en gelukkig geen ellebogenwerk. De zon gaat bijna onder en we weten eigenlijk niet goed welke richting we moeten kijken. Je zou denken de kant van de zon, maar als het dan zover is valt je mond open van verbazing rondom is er een magische verkleuring. Geweldig om dit te zien. Met deze ervaring op zak op weg naar het motel om daar in het restaurant wat te eten. Nou dat gaat niet zo maar. Je kunt er je naam opgeven en je wordt dan geroepen als er een tafeltje voor je beschikbaar is. De wachttijd is 45 minuten tot een uur. Er zitten al behoorlijk wat mensen en het heeft een beetje het effect van de wachtkamer bij de dokter. Maar de sfeer is er ontspannen en dan eindelijk na 50 minuten wachten zijn we aan de beurt. We informeren ook nog even of er voor het ontbijt ook een wachttijd is. Ze verwachten van niet, maar je weet het maar nooit is het antwoord. Nou ja dat zien we dan morgen wel weer.